Rolien Sandelowsky
“In het begin van de lockdown kreeg de Kindertelefoon steeds meer telefoontjes. Constant thuis zijn was niet fijn voor veel kinderen. Met een vriendin dacht ik: hoe kunnen we ze beter beschermen tegen onveilige situaties thuis? Investeren in ouders. Onzekerheden, stress bij ze wegnemen. Waarom beginnen we geen equivalent voor ouders; de Oudertelefoon? Veel dingen waar we nu mee dealen als volwassenen, komen uit de eerste 6 jaar van ons leven; er valt zoveel winst te halen. Toen ik er verder indook, bleek dat een groep kinderen in 2018 zelf bij Minister De Jonge had gepleit voor een oudertelefoon – waar enthousiast op werd gereageerd. En: Nederland is een van de weinige landen waar die lijn nog niet was.
We zijn een paar maanden verder; we krijgen hele verschillende belletjes. Zoals huis-tuin-en-keuken-vragen: “M’n kind slaapt niet, m’n ex gaat anders om met opvoeding. Hoe krijg ik m’n kinderen aan het huiswerk, zonder de agent uit te hangen?” tot aan vragen over serieus gameverslaafde pubers. Alle gesprekken zijn anoniem. Ik wil een taboe doorbreken op hulp vragen, schaamte, onzekerheden. Je hoeft niet laag aan de grond te zitten om hulp te mogen vragen, er wordt vaak veel te lang mee gewacht. Het is oké; opvoeden kan soms ook gewoon vermoeiend zijn. Het kind is een beetje sacraal geworden, zo’n groot onderdeel van je eigen identiteit. Er is veel verkramping.
We hebben nu 25 getrainde vrijwilligers – mensen die een achtergrond hebben in zorg, onderwijs of pedagogiek. We werken met een oplossingsgerichte gespreksmethodiek, waarbij we de ouder zelf naar een oplossing begeleiden. We willen doorgaan na corona, ouders laten weten dát we er zijn. We kijken of we een avond in het Engels en Arabisch kunnen openen; om de lijn toegankelijker te maken voor een grotere groep ouders.”